Oeh la la... blote benen!

Donderdag 3 september zijn we 's ochtends vroeg naar Spoleto gereden, we vertrokken om 10.00 uur. Het is zo'n drie kwartier rijden en we waren op tijd. De trein vertrok om 10.57 uur. We kochten vlot de kaartjes en Emile had gelezen dat je deze moest valideren (afstempelen) voordat je de trein in gaat. Stonden we een partij te klooien bij dat apparaat. Ons Italiaans is ruk kunnen we stellen... dus de aanwijzingen hielpen ons ook niet verder. Ik ben direct naar de informatiebalie gelopen en met hulp van een vriendelijke dame snapte ik het apparaat ineens wel. Gelukkig. Het was 10.54 uur. Nee, besluit Emile dat hij moest plassen. Dat duurt minstens 5 minuten bij die man dus ik werd onrustig. Hij liep weg en de trein kwam eraan. Ik riep hem direct terug (waarbij ik vermoed dat ik best gestrest klonk)... Bleek het de trein voor heg andere perron te zijn. Dus Emile toog weer naar het toilet. Om exact 10.57 uur kwam de trein aangerold. Geen Emile te bekennen. Sjit. Godverdegodver. Veel verwensingen schoten door mijn hoofd. Op dat moment stond hij met een glimlach naast me. "Ik zag je al verwilderd om je heen kijken." Mijn hartslag kon weer tot bedaren komen. Ik kan hier zo slecht tegen, de belabberde timing van manlief. De treinreis verliep vlot. Het was wel warm in de trein. We kwamen keurig op tijd aan in Rome en gingen te voet naar de binnenstad. Emile had ingeschat dat het een half uurtje lopen was. We hebben dus een uur in die warmte gelopen. Zwetend als een otter kwamen we langs de Massimo Dutti. Onze winkel, joepie! Binnen hadden ze airco en die was zoooo welkom. Langzaam kwam de temperatuur van ons lijf weer in de normale regionen.

Emile had een leuk lunchadres opgezocht en die was naast het Pantheon. Een zijstraatje ervan, smal, pittoresk en sfeervol. We lazen al dat je hier heerlijk vers, vriendelijk en voordelig kunt eten. Dat bleek ook direct bij ontvangst. We kregen een glas witte wijn van het huis en mand vol net heerlijk brood. Ik had een verse pasta met zwarte truffel uit Norcia, olijfolie en pecorino. Goddelijk. Een ander woord heb ik er niet voor...

We zagen in onze ooghoeken dat er een witte bestelbus door dit straatje kwam aanrijden. "Dat gaat niet" schoot door mijn hoofd. Volgens de Italianen kan alles. Alle gasten die aan de straatzijde zaten moesten opstaan - inclusief ik - en millimeter voor millimeter kon de bestelbus door het straatje rijden. Ongelofelijk maar het kan ook alleen in Italië.

Na de lunch zijn we een stuk gaan wandelen om de maaltijd te verteren. We liepen langs het Pantheon (wat een ding joh) en liepen door naar Piazza Navona. Volgens Wikipedia :

"De Piazza Navona ligt in een van de oudste buurten van Rome, de Campus Martius. Het Pantheon, dat gebouwd is in de eerste eeuw v.Chr., staat vlakbij. Keizer Domitianus (81 - 96) liet op deze plaats een groot stadion bouwen voor atletiekwedstrijden. Na de val van het Romeinse Rijk bouwden de Romeinse burgers huizen op de voormalige tribunes. De atletiekbaan zelf bleef onbebouwd en evolueerde in de loop der eeuwen tot een groot plein. In de 17e eeuw gaf paus Innocentius X de huidige vorm aan de Piazza Navona. Hij liet de kerk Sant'Agnese in Agone, een paleis en een grote fontein bouwen. Aan het plein staat de kerk Sant'Agnese in Agone die gebouwd werd door Francesco Borromini, de grote rivaal van Bernini in het 17de-eeuwse Rome. Ze geeft aanleiding tot verscheidene legendes over de Fontana dei Quattro Fiumi die er recht voor staat."

Wat een indrukwekkend plein. Vol met mooie fonteinen. We zijn Sant'Agnese nog binnen geweest, wauw wat een mooi interieur. Je mocht geen foto's maken maar de rebel in mij sloeg dat lekker in de wind. Oké, het is slechts een goede foto maar toch :-)....

Hierna zijn we richting de Sint Pieter gelopen. We waren het niet van plan maar besloten toch in de rij te gaan staan. In de warmte. Dit duurde 22 minuten en toen konden we eindelijk - na de bodyscan en onze tassen door de scan - naar binnen. We kwamen bij de ingang en van 10 meter afstand begon een van de bewakers al naar mij te wijzen. "No no no!" Ik dacht eerst dat het om mijn slippers ging maar God verhoede... MIJN KORTE BROEK.. Ik had te blote benen voor de kerk en moest deze bedekken voordat ik naar binnen kon. Direct was ik geïrriteerd. Ik haf niks anders bij me dus dat betekende dat ik niet naar binnen kon. Stelletje hypocrieten. Wat een flauwekul. Wel hordes kinderen misbruiken en mijn korte broek weigeren. Tot zover mijn ongenuanceerde mening. Ik hou er maar op dat ik te sexy was voor Sint Pietertje ;).

Inmiddels was het toch tijd geworden om naar het station te gaan, want de trein vertrok om 17.58 uur naar Spoleto. Onderweg naar het station verbaas ik me over de grote hoeveelheid prachtige gebouwen in Rome. Overal waar je kijkt zie je ze. Ik ben ook verliefd op Rome en ben blij dat we er weer waren. De terugreis ging redelijk, we hebben het echt warm gehad in de trein. Je kon wel bovenraampjes open doen voor frisse lucht. Maar als er een snelle trein voorbij kwam, sloegen ze door de luchtdruk weer dicht. De eerste keer dacht ik dat ik een hartverzakking kreeg. Wat een klap!!

Uiteindelijk waren we met een kwartier vertraging in Spoleto, zo rond 19.50 uur. We hebben een flesje koele Fanta gekocht en de eerste dorst getest. De rit met de auto duurde 40 minuten en het was voor het eerst dat we door de donker in de heuvels reden. Je ziet er geen hand voor ogen en dan is het heel fijn dat je een navigatiesysteem hebt die de bochten kan voorspellen. Zo kwam er een eind aan weer een mooie dag in dit vakantieland! Ciao xx